را در اختیار دارد.
وظایف این رایانه عموماً عبارتند از : مدیریت داده ها ، خطاها و منابع و تعیین نحوه اشتراک آنها ، رسیدگی به درخواست کاربران مختلف ، مدیریت زمان ، تعیین سیاست های امنیتی وغیره.
رایانه های سرویس گیرنده نیز می توانند یک رایانه شخصی کامل یا فقط یک پایانه  ( Terminal ) و کنسول (Console) فاقد دیسک سخت باشند که در این صورت معمولاً فقط وظیفه ورود اطلاعات ( Data Entry ) و یا نظارت (Monitoring) را خواهند داشت. این ایستگاه های کاری معمولاً برای روشن شدن و بالا آمدن نیازمند کارت های شبکه ( LAN Card  یا NIC : Network Interface Card ) ویژه ای هستند که توسط یک تراشه نصب شده روی آن به نام ( Boot ROM ) ایستگاه مورد نظر را روشن می کند.
رایانه های سرویس دهنده و سرویس گیرنده معمولاٌ با هم کار می کنند تا فرآیند یک برنامه تکمیل شود. بدینوسیله رایانه های قدیمی تر قدرت پردازش بیشتری پیدا کرده و کار خود را به صورت موثرتری انجام می دهند. در بخش سرویس گیرنده ، رایانه معمولاً کنش ها و واکنش های خود را با کاربرانش تنظیم نموده و در بخش سرویس دهنده ویژگی های تمرکز گرایی و چندکاربری تامین می شود.
در شبکه های بدین شکل بویژه آنهایی که با نرم افزارهای شرکت مایکروسافت راه اندازی شده اند بر روی رایانه سرویس دهنده فضایی به عنوان دامنه یا Domain تعریف می شود که کلیه اطلاعات رایانه های تحت پوشش این دامنه ، سیاست های امنیتی ، سرویس ها ، کاربران و منابع شبکه در درون آن تعریف می گردد. یک سرویس دهنده می تواند شامل چندین دامنه باشد و از این روست که رایانه سرویس دهنده را گاهی کنترل کننده دامنه یا Domain Controller- ِِDC نیز می نامند.
همانگونه که گفته شد رایانه های سرویس دهنده ( Server ) در شبکه های با معماری بدین شکل باید دارای سیستم عامل ویژه ای باشند که معروفترین آنها عبارتند از UNIX وLINUX  که محصول پژوهش های دانشگاهی میباشند ، NETWARE  محصول شرکت NOVELL   و Windows NT ، Windows 2000 Server / Advanced server  و جدیدترین آنها Windows Server 2003 که در این نوشتار قصد بررسی آن را داریم.